“Në vend të një plani të menduar mirë, ardhja ime në Kinë ishte rezultat i konfuzionit.” Kështu shkroi në librin e tij i riu italian Alessandro Ceschi.
Në vitin 2014, Ceschi, i lindur në vitin 1993 në Itali, u dërgua në Kinë si reporter sportiv për të mbuluar Lojërat Olimpike Rinore 2014 në Nanjing.
“Gjatë periudhës së raportimit në Lojërat Olimpike Rinore të Nanjing, unë endesha nëpër Fshatin Olimpik gjatë pushimeve dhe pas pune, duke takuar shumë vullnetarë atje. Ata lanë një përshtypje shumë të gjallë tek unë. Ndjeva se ishin shumë të interesuar për botën. Papritmas, ndjeva se ishin shumë si unë, se ne nuk ishim aq të ndryshëm në fund të fundit”, tha Ceschi.
Për Ceschi-n, këta vullnetarë i paraqitën një pamje të Kinës, siç shkroi ai më vonë në librin e tij: “Njerëzit në të gjithë botën po kërkojnë lumturinë në mënyra të ndryshme. Pavarësisht dallimeve kulturore, ne mund ta kuptojmë njëri-tjetrin, të ndajmë përvoja personale dhe të rritemi së bashku. Ajo që më bëri më optimist ishte një numër: mbi njëqind e tre mijë njerëz aplikuan për të qenë vullnetarë dhe për të ndërtuar ura me botën. Ndërveprimi me vullnetarët më bëri të ndieja se Kina është një shoqëri e etur për t’u lidhur me botën, pjesë e fshatit global.
Më dukej sikur e shihja të ardhmen në sytë e vullnetarëve: do të afroheshim më shumë me njëri-tjetrin”.
Ky takim në Nanjing ndezi magjepsjen e tij me Kinën. Në verën e vitit 2016, menjëherë pas diplomimit në universitet, Ceschi u magjeps nga një raport mbi tregun kinez të filmit dhe vendosi të transferohej nga Roma në Pekin për të studiuar kinezishten dhe filmin nga e para.
Ai mësoi shpejt kinezishten dhe filloi të shkruante për përvojat e tij në tokën e re. Gjatë kohës së tij në Kinë, ai studioi film, punoi si figurant dhe xhiroi reklama. Deri në vitin 2022, ai mund të komunikonte rrjedhshëm në gjuhën kineze, dhe madje edhe në ëndrra, miqtë e tij të vjetër nga Italia i flisnin në gjuhën kineze. Kjo e frymëzoi për titullin e librit të tij të botuar më vonë të shkruar në gjuhën kineze, “Duke ëndërruar në gjuhën kineze”.
“Titujt kryesorë rreth Kinës përqendrohen gjithmonë në logjikën dhe sistemet politike, duke përmendur rrallë njerëzit në një nivel mikro. Në një vend me një popullsi kaq të madhe, pse lajmet rreth Kinës nuk flasin kurrë për njerëzit atje?” tha Ceschi.
Prandaj, libri i italianit Ceschi përfshin përvojat e tij të ndryshme të të mësuarit të gjuhës kineze, të mësuarit të xhirimit të filmave, të aktrimit dhe të regjistrimit të skenave të bashkëveprimit dhe bisedave me njerëz nga të gjitha sferat e jetës.
“Njerëzit shpesh më pyesin pse erdha në Kinë, por mendoj se është më e rëndësishme pse qëndrova”, tha Ceschi.
Në tokën e gjerë të Kinës, Ceschi ka fituar shumë përvoja jetësore. Në Pekin, ai mësoi të gatuante perime me një zonjë në konvikt; në Guangzhou, ai xhiroi reklama dhe piu çaj në mëngjes para se të fillonte punën; në Shangai, ai u bashkua me një klub shkrimi kinez; në Sichuanin rural, ai u mësua me dimrin e acartë dhe dialektet. Ai madje mori një tren me shpejtësi të lartë nga Pekini në Shenzhen për të parë perëndimin e diellit në një park.
“E dua pafundësinë e këtij vendi. Është aq e gjerë sa mund të zhdukem brenda tij, duke u endur përgjatë mijëra kilometrave të . U nisa pa asnjë qëllim apo nevojë, gati për të gjitha takimet gjatë rrugës. Pasi kalova dy vitet e para kryesisht në aktivitete shkollore, dëshiroja shumë të shihja Kinën më të gjerë. Më në fund e kuptova se çfarë thoshin njerëzit. Ata dukeshin sikur kishin energji të pafundme dhe kjo forcë më tërhiqte dhe më prekte.
Në mungesën time të drejtimit, ata më tregonin mundësi të ndryshme në jetë, edhe nëse jeta e tyre nuk kishte të bënte fare me timen. Në rrugë, çdo bashkëveprim më bënte të ndihesha sikur i përkisja kësaj bote të përzier, të papërsosur, dashuri-urrejtje.” shkroi Ceschi në librin e tij.
Si një i ri “pas viteve ’90”, kur u pyet se çfarë këshille do t’u jepte të rinjve në Kinë, Ceschi buzëqeshi dhe tha: “Dhënia e këshillave është gjithmonë e ndërlikuar sepse jeta e secilit është në të vërtetë e ndryshme. Ajo që mund të ndaj është se kur dominohemi nga ndjenja më urgjente si pasiguria për të ardhmen, mund të mos e kuptojmë se po përjetojmë jetën dhe po rritemi. Këto janë gjëra që mund t’i kuptojmë vetëm shumë vite më vonë.”
Autorë të artikullit të China Daily Zhao Manfeng，Zheng Zhuling
Foto nga ©China Daily
Burimi ©CGTN
